Creative Commons license types pros & cons

Creative Commons-licentie en “RiP: A remix manifesto”

In 2007 ontstond een nieuw businessmodel rondom muziek. Radiohead bracht buiten platenmaatschappij EMI een album uit via Internet en liet fans zelf bepalen wat zij voor het album wilden betalen. Er gebeurde nog iets anders. Binnen enkele weken werd er een remix van het album op Internet geplaatst. Warner/Chappell stuurde de remixer direct een dagvaarding maar Radiohead gaf aan zelf eigenaar te zijn van de muziek en riep Warner/Chappell terug.

Ook artiest “Girl Talk” (erg goede muziek overigens, onder andere te beluisteren Spotify) maakt muziek op basis van samples van popmuziek (mash ups). Op basis van de copyright rechten zou Girl Talk meer dan 4,2 miljoen dollar per CD moeten afdragen.

De inkomsten komen al lang niet meer bij de uiteindelijke artiesten terecht maar bij grote bedrijven. Zo verdient Warner/Chappell nog jaarlijks miljoenen dollars met het lied “Happy Birthday” van Patty Smith Hill (1868-1946) en Mildred Jane Hill (1859-1916).

Disney, Viacom, TimeWarner, Newscorp, BMG en General Electric hebben meer dan 90% van de Hollywood copyright rechten in handen en zij zullen er alles doen om te huidige situatie te behouden.

RIP: A Remix Manifesto

De documentaire “RIP: A Remix Manifesto” is geïnspireerd door het manifesto van Lawrence Lessig:

Culture always builds on the past

Ook Walt Disney is groot geworden met het aanpassen aan het huidige tijdperk van materiaal uit het publieke domein (waaronder zoals Pinocchio en Sneeuwwitje). Dus eigenlijk was Walt Disney zelf ook een “mashup artist”.

The past always tries to control the future

Voorbeelden hiervan zijn de rechtzaken die zijn aangespannen tegen de bedenker van Napster maar ook huisvrouwen en kinderen die MP3 muziek downloaden. Vroeger was er geen copyright. De boekdrukkunst, radio, video, CD en DVD en het Internet zijn allen ook bedoeld om ideeën snel te kunnen delen tussen mensen. In de eerste wet voor copyright werd materiaal na  14 jaar “public domain”. In 1989 is het copyright verlengd naar 70 jaar ná (!) overlijden van de auteur. Bedrijven houden sindsdien de rechten 95 jaar.

Our future is becoming less free

In plaats van het recht de grenzen te laten bepalen (zoals “Fair use”) willen de huidige rechthebbenden het middels Digital Rights Management (DRM) onmogelijk maken om materiaal uit het verleden te gebruiken. Ontwikkelen in deze richting zorgt voor een beperking van vrijheid.

To build free societies you must limit the control of the past

De oplossing van Lawrence Lessig is dat auteurs materiaal uitbrengen onder de Creative Commons-licentie. Deel je werk onder jouw voorwaarden. Behoud je auteursrechten maar geef anderen de mogelijkheid om je werk te gebruiken, op een manier die je zelf kiest.

Creative Commons

Deze gedachtegang wordt Copyleft genoemd. Als maker kun je je werk onder de creative commons-licentie beschikbaar stellen zodat anderen je werk kunnen (her)gebruiken. De creative commons-licentie is flexibel, combineer naar wens:

  • Attribution (naamsvermelding)
  • Derivatives (sta je afgeleide werken toe)
  • Share Alike (als je afgeleiden toestaat dan kun je verplichten dat die werken onder dezelfde licentie vallen)
  • Commercial use (mag je werk commercieel gebruikt worden)

De combinaties leiden tot zes licentievoorwaarden, hieronder Engelstalig samengevat. Je kunt ze gratis downloaden via http://creativecommons.nl/.

Creative Commons license types pros & cons

Common Craft legt de werking van copyright en de rol van Creative Commons helder uit in de video “Copyright and Creative Commons”.

RIP: A Remix Manifesto bekijken of zelf verder bewerken

“RiP: A remix manifesto” is een open source documentaire over copyright en de cultuur van het remixen. De documentaire richt zich niet alleen op muziek maar op alle vormen van ideeën omdat sinds 1980 zelfs patent op leven kan worden aangevraagd.

“RIP: A remix manifesto” kan illegaal bestempeld worden omdat er veel materiaal van anderen in wordt gebruikt. De maken van de documentaire gokt erop dat de documentaire valt onder “Fair use”. “Fair use” is een onderdeel van de copyright wetgeving. Een voorbeeld van “Fair use” is de documentaire zelf die gebruik maakt van (kleine delen van) materiaal van rechthebbenden om een punt duidelijk te maken.

Je kunt RIP: A Remix Manifesto via YouTube in 9 delen van ~10 minuten per stuk bekijken (zonder ondertiteling en voor zover ze niet geblokkeerd zijn). En hoewel de documentaire het verhaal mijns inziens al voldoende helder maakt kon je ook RIP: A Remix Manifesto downloaden, remixen en weer terugsturen.

Geef een reactie

Je reactie verschijnt pas na goedkeuring. Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.